Reisverhaal over Barcelona
Geschreven door Patrick Keysabyl
Op woensdag 6 februari trokken we met flair naar Barcelona. Met flair mag je dubbel verstaan: via een actie in de Flair hadden we een reis geboekt bij Jetair, daarnaast was het onze eerste citytrip samen met het vliegtuig. Mocht er wel eens van komen na 25 jaar getrouwd zijn. Om maximaal te genieten van onze uitstap, hadden we een vroege vlucht gekozen. Ons Brussels Airlines toestel verliet de grond om 6u30. In het reisbureau zei men dan we er best anderhalf uur vroeger waren. Vrienden die regelmatig vliegen, reageerden dat een anderhalf uur geen overbodige luxe was. Dus stond onze wekker op 02u45. Omdat ik anders toch niet kan slapen, kropen we pas om 23.00 onder het dons, zodat het maar een korte nacht is geweest. Via het internet had ik een plaatsje gereserveerd in het Carhotel in Melsbroek nabij Zaventem. 04.15 reden we het Carhotel binnen waar een medewerker mij aansprak met "Meneer Keysabyl, u bent ook al vroeg uit de veren als je van Roeselare komt." Binnen in het bureautje zag ik mijn auto staan op een scherm, zodat mijn reservatie en mijn nummerplaat mij hadden verraden bij de medewerker. De auto bleef staan, die zou z'n plaatsje wel krijgen, wij werden met een busje vanaf het Carhotel naar de luchthaven gebracht via allerlei onbekende wegen en slagbomen. Een kwartiertje later stonden we in de ondergrondse garage van de vertrekhal van Zaventem. Het moet toen tussen kwart voor vijf zijn geweest. We hadden dus nog alle tijd om in te checken. Aan de balie van Brussels Airlines verliep alles rustig, zodat we snel onze tickets in handen hadden. Het tonen van onze identiteitskaart was voldoende. We waren dus inderdaad anderhalf uur voor onze vertrek ter plaatse en ingecheckt. Veel te vroeg met andere woorden. 6u10 mochten we instappen. We zaten in rij 16, net naast de linkervleugel. Gelukkig wel aan het raampje, maar de vleugel verborg heel wat van het zicht. Sabrina merkte plots op dat een bekende BV ook het vliegtuig was opgestapt: Peter Van de Veire, met zijn nieuwste aanwinst: een blonde studente uit Leuven, blijkt na wat speurwerk op het internet. Het was in elk geval Liefde met een hoofdletter. De vlucht verliep voorspoedig en een dik anderhalf uur later, landden we op het vliegveld van Barcelona. Via allerlei rol en ander bandwerk verlieten we de luchthaven. Peter van de Veire was een andere weg ingeslagen, hoewel ik hem op de digitale chip had willen vastleggen voor onze dochters, die alle drie grote fans van de Peter zijn.
Buiten stond een lijnbus klaar die ons voor € 4,10 naar het centrum van Barcelona bracht. Het was nog vroeg in de ochtend en Barcelona werd net wakker. Twintig minuten later werden we reeds gedropt op Placa de Catalunya, de spil van het openbaar vervoer in Barcelona, zowel boven als onder de grond. Met het kaartje vanuit het reisbureau zochten we te voet ons hotel op. We wisten dat ons hotel in de Avinguda Diagonal lag en die hoofdstraat was snel gevonden op de kaart. Alleen wisten we niet hoe ver het nog was. Het bleek nog een fikse wandeling van ik schat drie kilometer. Een enorme toren kwam steeds dichterbij. Deze toren, de Torre Agbar van 142 meter hoog was sedert 2007 de nieuwe lichttoren van Barcelona en tevens de buur van Hotel Silken waar wij vier dagen te gast waren. Het viersterrenhotel ademde in alle opzichten klasse uit. Aan de balie stond... inderdaad, Peter Van de Veire met zijn nieuw lief. We kregen even later twee magnetische sleutelkaarten van kamer 311, zodat we snel onze bagage kwijt konden en ons even konden verfrissen.
Aan de overkant van de straat was een splinternieuw shoppingcentrum. Carrefour was blijkbaar ook gekend in Spanje. We kochten er een brik Sangria, twee flessen mineraalwater, plat en bruis en een droge salamiworst. Ons middagmaal bestond uit een kaasplastiekje (kaasplankje is hier minder correct) van vijf verschillende soorten kaas. Op de tweede verdieping vonden we een zakje met honderd plastieken (alweer) mesjes, want een zakmes durfden we niet meesmokkelen op het vliegtuig. Gelukkig vonden we ook een literfles rode wijn met een schroefdop. Met dit alles trokken we terug naar onze kamer. Het water en de kaas verdwenen in onze (rug)zak en we begonnen aan onze tweede verkenning van Barcelona. Vooraf hadden we samen beslist om een driedaagse wandeling te maken die we in een Kreo (het tijdschrift van Vakantiegenoegens) hadden ontdekt. De wandeling vertrok op de berg Tibitabo en verliep via de mooiste bezienswaardigheden naar de overkant van Barcelona. Volgens de beschrijving moesten we afstappen in het metrostation Peu del Funicular en daar bus 111 nemen tot aan de voet van Tibitabo. Daar zouden we dan met een treintje de berg oprijden. De metro van Barcelona is iets minder logisch dan die van Parijs of Londen. Je hebt drie soorten lijnen: L-lijnen, S-lijnen en de premetro. In het begin was het wel even wennen. De eindhaltes die op ons kaartje stonden, kwamen ook niet altijd overeen met de eindhaltes in de metrostations. Bleek acheraf dat ons kaartje niet helemaal actueel was, je vraagt dus best een nieuw kaartje tijdens je eerste bezoek aan het metrostation. Groot was onze frustratie toen bleek dat de metro niet stopte in de halte waar we bus 111 zouden aantreffen. We stapten dus maar de volgende halte af, maar zo zaten we aan de overkant van de berg. We opteerden om gewoon de berg over te trekken en dan zouden we wel bij het beginpunt van onze wandeling komen. Eerst verorberden we onze minikaasplastiekje die we in de Carrefour hadden gekocht. De klim over de berg viel niet mee. Het was vaak steil omhoog. We hadden het begin van onze citytrip anders voorgesteld, want van city was er weinig sprake. Die lag aan de overkant van de heuvel. Na een uur klimwerk bereikten we dan toch de top. Het pretpark van Tibidabo bleek gesloten te zijn -'t is ook nog geen toeristisch seizoen natuurlijk - maar we kregen eindelijk een paronamisch zicht over Barcelona. Het vertrekpunt van de wandeling uit de Kreo vonden we niet, dus daalden we op goed geluk af via ons eigen oriëntatiegevoel. Barcelona lag letterlijk aan ons voeten, dus zo moeilijk zou dit wel niet zijn. Mis dus, we geraakten maar niet lager. In de Kreo stond een beschrijving van een sterrenobservatorium. Dat zagen we liggen, maar het paadje dat er langs liep niet. De moed zonk Sabrina in de schoenen. We keerden terug op onze stappen (de weg liep dood, we konden niets anders) maar 200 meter terug vonden we dan toch het pad uit de beschrijving en konden we eindelijk beginnen aan onze afdaling. Een uur later stonden we beneden aan het station van Tibidabo waar een speciaal treintje je voor € 2 euro naar boven bracht. Bus 111 bleek niet te rijden, daarom waarschijnlijk dat de metro het ook niet nodig vond om te stoppen in het station van Peu del Funicular. Gelukkig konden we snel een andere bus nemen die ons met de tienrittenkaart die we in de metro hadden gekocht, naar Avinguda del Tibidabo bracht. We besloten een bezoek te brengen aan de Sagrada Familia. We hadden een korting van twee ticketten voor de prijs van één. Bij aankomst bleek dat de lift naar boven reeds werkloos was en dat we ons bezoek tot één uur zouden moeten beperken. We besloten om de metro terug te nemen naar Gloria, de dichtsbijzijnde metrohalte bij ons hotel. Het was intussen rond 18u. Ik zat met een blaar en we waren behoorlijk moe van de stevige wandeling en het vroeg uur waarmee de dag was begonnen. We vonden daarom een uiltje op ons bed die we even geknapt hebben. Omdat we geen zin hadden om in 't centrum lang naar een restaurant te zoeken, gingen we rond 20 u onze magen vullen in een Italiaans restaurantketen Gino in het koopcentrum vijf minuten stappen van ons hotel. We hebben er een lekker maal genoten met een frisse fles Spaanse rosé. Rond 22 u kropen we onder de wol en vielen als een blok in slaap.
Om 7u55 liep het alarm af van mijn GSM. We hadden een kamer met ontbijt geboekt. Dat ontbijt bleek enorm uitgebreid te zijn. We gebruikten fruit, yoghurt, broodjes, eieren met spek en als toetje een geroosterd sneetje brood. Met een goed gevulde maag trokken we met de metro naar Placa de Catalunya. In het toeristenbureau kochten we onze tickets voor de Bus Turistic : €26 per persoon voor twee dagen. Ik raad iedereen aan om met deze bus Barcelona te ontdekken. Er zijn twee routes: de rode noordelijke route en de blauwe zuidelijke route. De bussen rijden voortdurend deze route. Je stapt af en op waar en wanneer je wilt. Om het kwartier komt er een nieuwe bus langs. Je kan bovenaan plaats nemen en dan ontdek je Barcelona vanuit de hoogte. Het zonnetje scheen en er was weinig (noorder)wind, zodat het heerlijk toeven was. Je krijgt tijdens het opstappen van die vervelende oortjes die nooit in mijn oren blijven zitten, maar je kan er wel een toeristische uitleg mee horen in tien verschillende talen. Ik hield het bij Engels en Frans. De noordelijke route passeert voorbijla Casa Mila, de Sagrada Familia, Parc Guell, het Palau Reaial-Pavellons Güell. Toen onze verkenningsroute erop zat, stapten we uit bij la Casa Mila van Gaudi. Casa Mila heet in de catalaanse volksmond ook wel La Pedrera, ofwel de steengroeve. Dit appartementencomplex ligt in de wijk Eixample. Kenmerkend voor deze wijk is de strakke structuur van huizen en straten. Opvallend is dat er geen rechte hoeken zijn: alle hoeken van bebouwing zijn nl. “afgekant”, de zog. Afgeschuinde hoeken. Casa Mila staat ook op zo’n afgeschuinde hoek en heeft daardoor 3 façades. In Casa Mila bevindt zich een permanente tentoonstelling (Espai Gaudi) over de (interne) logica van Gaudi’s werk, over zijn methodes, ambities, zijn voorbeelden en de historische context waarin we zijn werk moeten plaatsen. De ruimte waarin die tentoonstelling zich bevindt is op zichzelf ook zeer uitzonderlijk: de structuur van deze ruimte is nl. die van de binnenkant van de buik van een enorme walvis! Hier vind je overigens heel veel achtergrondinformatie waar je de rest van de dag veel aan kunt hebben. We verkenden La Pedrera opnieuw met oortjes, maar die zaten deze keer heel wat comfortabeler. Via een genummerde wandeling kreeg je heel wat interessante uitleg over Gaudi en zijn stijl. Het dak met de verschillende gekunstelde schoorstenen is het best gekend, maar wij vonden het interieur binnen ook schitterend. Je bent voor of tegen de stijl van Gaudi, wij zijn er in elk geval voor gevallen. Na ons bezoek aan de Casa Mila keerden we even terug naar de Casa BatllÓ, een woning die Gaudi onder handen heeft genomen. Schitterend hoe Gaudi zijn eigen Art Nouveau-stempel heeft gedrukt op deze woning. Onze volgende halte was Park Guëll. Guëll was "de" mecenas van Gaudi, die hem talrijke bouwprojecten bezorgde.
Het idee dat Eusebi Güell oorspronkelijk met de kale helling in het noorden van de stad Barcelona had, was dat er een woonparadijs moest komen, een tuinstad. Het is uiteindelijk een park geworden, met veel groen en slechts 2 in plaats van 60 huizen. Er waren geen mensen die hier wilden wonen en zo namen slechts Gaudí; en Güell zelf er hun intrek. In 1984 werd ook dit park opgenomen in de werelderfgoedlijst van Unesco. Je voelt je een beetje in de Efteling, de sprookjessfeer straalt eraf.
La Rambla is de hoofdstraat die Place Catalunya verbindt met de haven. Oorspronkelijk was het een droge rivierbedding die het water vanuit de bergen naar de zee liet vloeien. Nu is het een drukke boulevard met een heel breed voetpad in het midden, waar allerlei stalletjes en levende beelden het geld uit de zakken van de toeristen proberen te kloppen. De Rambla is zo'n anderhalve kilometer lang en eindigt bij het stambeeld van Columbus die wijst naar de zee. De exacte bestemming van zijn wijzende vinger is niet bekend. De haven is een smeltkroes van activiteit. Je vindt er een groot shoppingcentrum, een imaxcinema, het grootste aquarium van Europa en talrijke eetgelegenheden (tappasbars). In Barcelona zal je zeker nooit van de honger omkomen, als je genoeg geld op zak hebt. Overal vind je wel een eettentje of restaurant. De brug naar het uitgaanscentrum 'Maremagnum' oogt mooi. 's Avonds keerden we terug naar het centrum waar we nabij het Palau de la Generalitat een bord paëlla nuttigden in een simpel caférestaurant. Het was geen cullinair hoogstandje, maar de prijs ook niet. De fles rosé was wel heel smaakvol. Zoals elke toerist slenterden we nog wat over de avondlijke Ramblas, voor we terug keerden naar ons hotel.
Vandaag vrijdag stond de zuidelijke rit op het programma, een grotere route dan de noordelijke, maar met minder spectaculaire toeristische attracties. Maar eerst brachten we ons bezoek aan de Sagrada Familia, de kathedraal van Gaudi die nog steeds in de steigers staat. Een deel werd door Gaudi afgewerkt, maar omdat hij zijn levenswerk toch niet kon afmaken, heeft hij zijn geesteskind verder uitgewerkt met verschillende maquettes, zodat zijn opvolgers zijn werk konden verder zetten. Een groot deel van die maquettes werden jammer genoeg vernield door een brand vernield. Gelukkig overleefden sommige maquettes in gips de brand. Men hoopt dat men de kerk af zal hebben tegen de 100ste verjaardag van de sterfdatum van Gaudi in 2026. Het bezoek is wel een dure aangelegendheid. Je betaalt naast je ingangsticket, ook voor de audiogids (die waren in de prijs inbegrepen in de Casa Mila) en de lift, die je verplicht bent te nemen als je naar boven wilt. Het uitzicht is er wel magnifiek. Je keert via smalle wenteltrappen binnen de torens terug naar beneden.
De bus turistica bracht ons onder andere naar de berg aan de andere kant van Barcelone, de MontjuÏc, waar je opnieuw een schitterend uitzicht krijgt over Barcelona. Daar is ook het olympisch stadion gevestigd waar in 1992 de Spelen doorgingen. Nu was het er heel verlaten. 's Middags maakten we een korte wandeling in de Port Veil, de oude haven van Barcelona. Op de dijk was het een drukte van jewelste met joggers, toeristen en levensgenieters. De bus passeerde ook langs het grootste voetbalstadion van Europa dat plaats biedt aan 100 000 toeschouwers, maar aangezien ik geen zo'n voetballiefhebber ben, lieten we dit links liggen, letterlijk en figuurlijk. Om even op adem te komen, besloten we rond 18u nog even naar ons hotel terug te keren voor een korte aperitief- en rustpauze. Onze tienrittenkaart van de metro hadden we ondertussen met één strip verlengd. Zo'n tienrittenkaart die je op alle openbare vervoer van Barcelona kunt gebruiken (niet de toeristische bussen) kostte € 7.20 Je geraakt dan ook overal in Barcelona na enig zoekwerk. 's Avonds zochten we de oude wijk Gràcia op waar we ons avondmaal genoten in een Libannees restaurant. 't Was eens iets anders tussen de kiezen. Aangezien de winkels in Barcelona open zijn tot 22.00 uur, deden we nog wat inkopen in de Carrefour achteraf. De drukte viel ons enorm op: bij ons is Roeselare na 20u dood, hier leeft en bruist de stad.
Zaterdag, onze laatste dag. Vandaag stond het Palau de Musica op het programma. Ik had in een reisverslag gelezen dat dit gebouw één van de hoogtepunten was. We hadden de vorige dag reeds geprobeerd om een bezoekje te brengen, maar de geleide bezoeken waren volzet en anders kan je deze muziektempel niet bezoeken. Maar we kregen het goede nieuws dat het de volgende dag gratis te bezoeken was. Om 9u45 stonden we klaar aan de ticketverkoop. Klokslag 10.00 gingen de rolgordijntjes omhoog. Voor het bezoek moesten we wachten tot 11u40. We bezochten daarom eerst de Placa Reial en kuierden voor de laatste keer op de Rambla. De vogelkraampjes waren verdwenen en de stad kwam rustig tot leven. Een hele verademing met de drukte van de vorige dag. Blijkbaar was er feest in Barcelona en werd één of andere heilige gevierd, want overal waren er optredens. Niet ver van de Cathedral la Seu speelde een Catalaans orkest en de mensen begonnen spontaan cirkels te vormen, gooiden hun kleren op een berg in het midden en begonnen een volksdansje. Onvergetelijk. Op een ander pleintje traden allerlei kindervolksdansgroepen op. Rond keerden we terug naar de het muziekpaleis van Barcelona. Er stond reeds een onmetelijk rij wachtenden. Om kwart voor drie wilden we de Aerobus nemen naar de luchthaven, dus zagen we het niet zitten, laat staan, staan, om in de rij aan te schuiven. Als echte Belgen schoven we ongemerkt vooraan in en een kwartier later waren we binnen. Het Palau de Musica is een schitterende roccocotempel. Overladen met allerlei tierlantijntjes, maar de omgekeerde koepel in het plafond van de concertzaal was schitterend. Onze bus vertrok zoals voorzien rond 14u45 door de spits naar de luchthaven. 25 minuten later stonden we in de vertrekhal. Veel te vroeg natuurlijk, maar beter te vroeg dan te laat, zo redeneerde Sabrina. De terugvlucht verliep rustig aan 850 km/u op een hoogte van 11500 m. Ik had deze keer gelukkig wat meer plaats voor mijn benen dan tijdens de heenvlucht. In Zaventem werden we nog één keer aangesproken door een douanier die vroeg waar we vandaan kwamen. Barcelona is blijkbaar geen oord van verderf, want we mochten zo door. Beneden hadden we onmiddellijk onze shuttlebus naar het Carhotel, waar we na het betalen van € 51 (we kregen 10% korting via Jetair) onze auto terug vonden. In Roeselare hielden we nog één keer halt voor een echte zak Belgische friet. Onze reis zat erop, maar de smaak naar meer is gewekt. Volgend jaar vliegen we er, als God ons genegen is, terug uit, liefst terug naar een stad in het zuiden.
